Woord van de voorzitter
Traditie
Niet dagelijks, maar toch, bij tijd en wijle, verwonder ik me er over hoe groot we in ons kikkerlandje zijn in de psychotraumatologie. We hebben gespecialiseerde behandelcentra in elke provincie, TopGGZ-programma’s voor psychotrauma, op bijna elke universiteit een onderzoekslijn of leerstoel met een focus op trauma.
Natuurlijk, er valt genoeg te verbeteren. Neem bijvoorbeeld het toepassen van de richtlijnen voor PTSS-behandeling, het vroeg herkennen van traumaklachten, het verkleinen van de ‘treatment gap’: de tijdsduur dat mensen met een hulpbehoefte rondlopen zonder hulp te zoeken of hebben. En zo nog wel een lijstje. Hoe meer we leren over de effecten van trauma, wat voor behandelingen goed werken en hoe ze werken, des te geraffineerder onze vragen worden. We zoomen in, draaien aan radartjes en knoppen, krijgen nog meer vragen. Daardoor lijkt het soms een glas-halfleeg situatie. Maar misschien moeten we onszelf toestaan dat wat vaker om te draaien.
Er zijn dingen die we (nog) niet weten, maar ook veel zaken die we wel weten.
Even terug naar hoe groot het psychotraumawerkveld in Nederland is. Binnen de ESTSS waar we met elf andere landelijke verenigingen samenwerken is dat onmiskenbaar. Landen met oppervlaktes vele malen groter dan ons postzegelformaat, maar waar de verspreiding van traumakennis nog lang niet zo vanzelfsprekend is. Dit jaar viert ESTSS haar 30-jarig jubileum en duiken we de geschiedenis in. In dat kader sprak ik met Erica de Loos, dochter van de eerste ESTSS president en mede-oprichter Wolter de Loos. Zij vertelde over haar herinneringen aan de begindagen van ESTSS en de passie van haar vader voor psychotraumatologie. Een passie die gedeeld werd door landgenoten van wie sommigen ook later de voorzittershamer vasthielden: Bas Schreuder, Berthold Gersons, Miranda Olff. Die beginperiode van ESTSS was ook de opmaat naar de oprichting van NtVP: de behoefte om het veld ook op landelijk niveau bij elkaar te brengen. Nederland stond aan de wieg van het internationale traumaveld, bracht het mee groot en helpt het volwassen worden. Goed om wat vaker ‘on-Nederlands’ trots te zijn op onze “traumatraditie”.
Joanne Mouthaan
