NRC: We moeten ons voorbereiden op een post-Covid-trauma
Bron: nrc
Door Kiza Magendane
Toegegeven, ik behoorde tot nu toe tot een groep Nederlanders die in het dagelijks leven het nationale coronadebat zoveel mogelijk mijdt. De liefde, familie, carrière, ambities – er zijn genoeg zaken in mijn sfeer van invloed die naar mijn aandacht smachten. Als burger ben ik meer een vis die vrijuit in het water wil zwemmen, dan een zeebioloog die de stand van het water wil bestuderen (om een metafoor van Pieter Hilhorst te gebruiken).
Laat mij lekker zwemmen, terwijl ik zelfgenoegzaam de coronadiscussies overlaat aan mensen die daarvoor betaald worden: rijksambtenaren, politici, wetenschappers, journalisten. Ik gun mijzelf vrije tijd, waarin ik met vrienden de nieuwe Rob van Essen en het nieuwe r&b-album van de Kameroens-Franse zanger Tayc tot in de details analyseer.
Toch wordt mijn positie onhoudbaar. In de eerste plaats omdat het een mythe is dat je een rigide onderscheid kunt maken tussen het persoonlijke en het politieke. In de tweede plaats omdat dominante antwoorden in het coronadebat geen recht doen aan de werkelijkheid.
Je zou heel graag afstand van het coronadebat willen houden om jezelf op belangrijke zaken in het leven te richten, maar het vermogen om jezelf op die belangrijke zaken te richten wordt deels beïnvloed door de uitkomst van dat coronadebat. Wat heb je aan vrije tijd en een privéleven als je lievelingsactiviteiten worden bemoeilijkt of zelfs afgeblazen als gevolg van coronaontwikkelingen?
